خشکسالی

کتاب خشکسالی نوشته ی جین هارپر از سری رمان های خارجی موفق منتشر شده نشر میلکان است و به کوشش پگاه ملکیان ترجمه شده است.

اینطور نبود که مزرعه قبل از آن شاهد مرگی نبوده باشد، و پشه ها هم البته تبعیضی قائل نمی شدند. به دید آنها فرق کمی بین لاشه و جسد وجود داشت. خشکسالی ای که در آن تابستان اتفاق افتاد حق انتخاب مگس ها را از بین برده بود. به دنبال چشمهایی بودند که دیگر پلک نمی زدند و بی وقفه دنبال جراحات و زخمهای لزج بودند، درحالی که کشاورزان اهل کپوارا اسلحه هایشان را رو به حیوانات اهلی لاغرمردنی گرفته بودند. نباریدن باران به معنای نبود غذا بود و نبود غذا باعث تصمیم گیری های دشوار می شد و شهر کوچک، روز به روز، زیر آسمان سوزان آبی سوسو میزد. ماه ها گذشت و در این وضعیت که به سال بعد هم منتقل شد، کشاورزان مثل یک دعا زیرلب به خود می گفتند: این شهر از بین میره.

اما هواشناسان ملبورن مخالف بودند. دلسوزانه با کت و شلوار در استودیوهایی با تهویه ی مطبوع تا ساعت شش بعد از ظهر کار می کردند و گزارش می دادند. رسما بدترین وضعیت قرن بود. الگوی آب و هوا اسم مخصوص به خودش را داشت؛ تلفظ آن هرگز به طور کامل مشخص نشد: ال نينو.

دست کم مگس های لاشه خوشحال بودند. دستاوردهای آن روزشان عادی نبود. کوچکتر بودند و دسترسی شان به گوشت آسان تر بود. البته اهمیتی نداشت. همان بودند: چشمان براق، زخم های مرطوب.